مشارکت اجتماعی و حمل و نقل

در این مقاله تلاش می شود تا با مرور تجارب جهانی و داخلی، روندهای جاری در افزایش نقش مردم در تصمیم­گیری برای شبکه معابر شهری، بررسی شود. تحلیل سطوح مشارکتی در این طرح­ها، به ویژه در مواردی که تغییر جهت­های عبور و مرور و دسترسی در معابر شریانی روی می­دهد (مانند طرح یک طرفه شدن خیابان ولی عصر شهر تهران و یا چند تجربه مشابه بین المللی دیگر) نگاه دقیق تری را بر طرح­های توسعه شهری ایجاب می­نماید. به نظر می­رسد که رویکردهای موجود در عرصه برنامه­ریزی شبکه حمل و نقل، مبتنی بر ارتقای کیفیت زندگی و زیست­پذیری شبکه معابر و همچنین بهره­گیری از ظرفیت­های مشارکتی حداکثری است. با توجه به الگوپذیری دیگر کلان شهرها و شهرهای کشور از طرح های پیاده شده در شهر تهران، بررسی نمونه موردی شهر تهران اهمیت مضاعفی پیدا می کند. بر این اساس، نهاد برنامه­ریزی توسعه شهری تهران نیز برای تحلیل دسترسی در خیابان ولیعصر اقدام به برگزاری نشستی تخصصی نموده است که این مقاله به بررسی نتایج آن نشست می­پردازد-